Brasilíus Krúsilíus Lúthersson Heiðrúnarson

Ja nú versnar í því, sit hér úti í sólinni og fórnaði sjóngleraugunum fyrir sólgleraugu. Skrifa á fínu fartölvu elskhugans  sem er með svona hundrað sinnum smærra letri en frúartölvan inni á borði. Ég held það borgi sig að sitja með bakið í sólina svo ég verði ekki eins og svarthvít hansagardína í framan eftir að rýna rangeygð í nettan tölvuskjáinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Á meðan þessi orð eru skrifuð er herra Brasilíus Krúsilíus Lúthersson Heiðrúnarson að dunda sér við að borða sheriosið sem datt í grasið þegar hann borðaði hádegismatinn, hafragraut með epla og perubragði með sherios ívafi. Á misjöfnu þrífast börnin best er mér sagt og við lifum samkvæmt því. Drengurinn er búinn að vera  að brasa úti í garði upp á hvern einasta dag síðustu vikur og varla mátt vera að því að borða eða sofa. Þegar hann vaknar skríður hann út að svalahurð og bankar og kallar og vill komast út, svo þegar ég færi hann inn á hol aftur, vælir hann og færir sig að útidyrahurðinni og leikur sama leikinn þar. Hann vill komast út! Og það strax! Litli útipúkinn..En svona höfum við eytt okkar dögum undanfarið, úti í garði á éta gras og einstaka sóley fær að fljóta með. Hann veit alveg að það er bannað, því þegar hann slítur upp eina sóley lítur hann á mig sposkur á svip, hristir hausinn og hendir henni frá sér og fær sér aðra og stingur upp í sig. Hann er svo duglegur, rétt rúmlega níu mánaða. Ekki nóg með að vera farinn að standa allsstaðar upp og  ganga meðfram er hann að myndast við að tala nokkur orð eins og mamma, babba, datt ofl. Svo vinkar hann og segir babbabb.Í gær þegar ég spurði hann hvar Íris væri og við kölluðum á hana sagði hann svo vel mátti greina „Íris“. Hér er greinilega undrabarn á ferð :)

 

 

 

 

 

 

 

 

Þann 17 júní brugðum við undir okkur betri fætinum og snöruðum okkur upp á Akranes og réttum okkar kæru vinum Addý og Gylfa hjálpar hönd (betri höndina að sjálfsögðu) við húsbygginguna. Og vorum við á betrihnjánum við að flísaleggja bílskúrinn svo þau geti flutt inn í hann sem fyrst. Það er svo sem ekki í frásögur færandi nema að sjálfsögðu tókum við litla snillinginn með og allar tilheyrandi græjur, svo sem nesti, bleyjur, vagn, og göngugrind svo hann gæti eitthvað hreyft sig því ekki er hægt að láta drenginn ryksuga og skúra steypugólfið. Í þessari líka bongó blíðu var hann að mestu úti á plani að leika við Baldur Frey, son þeirra hjóna á Klöpp. Við mikla kátínu sat hann þar í göngugrindinni góðu með allskonar dót og þessa flottu gasblöðru af Svamp Sveins ætt þar til hún dó drottni sínum. Svo lyftist heldur betur brúnin þegar Sölvi, verðandi nágranni, og vinur Baldurs mætti á svæðið. Þá skríkti litli snillingur og spændi upp planið af gleði þangað til stóru strákarnir hurfu út á götu og eftir sat Hugi einn og yfirgefinn, fastur í mölinni. Þá voru góð ráð dýr og allur kraftur settur í að komast á eftir þeim, en ekkert gerðist fyrr en mamma kom til hjálpar og ýtti kauða út á götuna. Í göngugrindinni æddi hann fram og til baka, hring eftir hring upp og niður götuna með hendur á lofti, skríkjandi og hlæjandi.  Ekki varð dagurinn leiðinlegri þegar félagarnir mættu á rafmagnsbíl af bestu gerð og þustu um malbikið og Hugi, eins og riddari götunnar, elti þá á sinni fótknúnu köflóttu göngugrind stoltur og hreykinn.

Utan þjónustusvæðis

   Já stundum getur heilinn í manni verið utan þjónustusvæðis og ekki nokkur leið að ná sambandi. Ekki get ég kennt jarðskjálftanum um því, eins og allflestir, ef ekki allir hér á suðurlandi, fann ég ekki fyrir honum. Ekki baun. Kannski veðrið. Kannski ekki. Kannski syfja. Kannski ekki. Einhver skýring hlýtur að vera á þessu “utan við sig” ástandi á manni. Kannski ekki. Kannski er ég bara svona..En ég er ekki ein um þetta. En það hættulega við það er að minn heittelskaði er svona líka og á köflum kannski pínu verri en ég. Í dag var ég þó löglega afsökuð. Móðir mín elskuleg er í borgarferð og því miður ætlar hún bara að stoppa stutt í þetta skiptið svo hver mínúta er nýtt til hins ýtrasta. Það þarf ýmislegt að útrétta og dagskráin þétt. Aðal áhersla er þó lögð á húsgagnabúðir því skvísan er á “breytingaskeiði” og er að leita sér að sófa og ýmsu fíneríi í ný parketlagða stofuna. Það er eins gott að finna sófa því hún losaði sig við þann gamla áður en hún lagði af stað í borgina. Fyrir vikið erum við búnar að rápa búð úr búð í dag og kanna hvað er í boði áður en ákvörðun er tekin um hvaða sófa skal kaupa. Þetta er ekki mín sterka hlið, þótt ótrúlegt megi virðast, búðarkonan sjálf. Ég þjáist nefnilega af búðar óþoli! Ég hélt að þetta væri landlægt hjá karlpeningnum aðallega, en svo er ekki og hefur þetta nú einnig fundist hjá einstaka kvenmanni . Þetta lýsir sér nefnilega þannig að ef farið er í fleiri en tvær búðir í röð án nokkurrar hvíldar eða kaffipásu verður viðkomandi utan við sig eða ráðvilltur. Ef haldið er áfram og jafnvel farið í stórverslun eða verslunarmiðstöð byrjar viðkomandi að stara og á köflum slefa. Ef ekkert er gert í málunum fer minnisleysi að gera vart við sig og viðkomandi veit ekki hvort hann er að koma eða fara. Ekki veit ég til þess að fundist hafi lækning við þessu en með æfingu og andlegum undirbúning á að vera hægt að halda einkennum í skefjum.Ég klikkaði á þessu. Ég bara hellti mér út í þetta án þess að hugsa um afleiðingarnar og fyrr en varði var ég farin að skilja barnið eftir á milli hillurekka í búðunum og jafnvel farin að hengja mig á “vitlausa mömmu” sem var klædd í svipaða kápu og mamma mín. (Eins og um síðustu jól þegar við hjónaleysin vorum að kaupa í jólamatinn og ég var farin að tína matvöru ofan í körfu hjá einhverjum blá ókunnugum manni og farin að vefja handleggnum utanum handlegginn hans og farin að slefa... en nóg um það.. )En ég slapp tiltölulega heil þaðan út með barnið í kerruni og mömmu mér við hlið. Svo var haldið í mesta óþols-skelfirinn IKEA. Ég taldi mig vera nokkuð góða eftir smá bíltúr milli staða og hélt inn “hvergi óhrædd”. Með einkasoninn í regnhlífakerruni og múttu mér á hægri hönd. Þar voru sófarnir stroknir og þæfðir hátt og lágt og miklar pælingar í gangi. Fljótlega fór að bera á einkennunum svo við ákváðum að taka smá hvíld og næra okkur svolítið, sem við gerðum. Saddar og sælar héldum við þæfingum og pælingum áfram og komumst svo á endanum í gegnum þetta ógurlega IKEA-skrímsli án teljandi meiðsla eða sköddunar. Hreykin og stolt gekk ég með höfuð hátt út og sótti bílinn til að færa inn vörurnar, mömmu og barnið. Til að tryggja að barnið gleymdist ekki á bílastæðinu byrjaði ég að setja hann inn í bílinn og snaraði svo þunga kassanum í skottið, klappaði saman höndunum og fálmaði eftir símanum sem hringdi svo óþreyjufullur í veskinu mínu. Á línunni var minn heittelskaði og tilkynnti að hann væri að fara á golfmót og kæmi ekki í kvöldmat. Sem var gott og vel, svo við héldum þá bara áfram að útrétta, búð úr búð. Hring eftir hring. Og næsta stopp, Húsgagnahöllin. Þótti mér tilvalið að setja drenginn í regnhlífarkerruna fínu svo ég snara mér aftur í skott til að sækja græjuna og gríp þá í tómt, engin kerra, bara IKEA poki og kassi. ÚPPS! Kerran góða fékk að dúsa á IKEA planinu allan daginn á meðan við æddum hálf utan við okkur í hverja búðina á fætur annari. En fyrst við vorum komnar alla þessa leið ákváðum við nú að ljúka okkar erindi þarna og renna svo aftur þarna “suðreftir”  og sækja gripinn. Mér fannst þetta auðvitað allt mínum heittelskaða að kenna þar sem hann hringdi nú í mig á þessu viðkvæma augnabliki þegar ég var að raða dótinu í bílinn, en þakkaði mínu sæla fyrir að barnið sat ekki í kerruni þegar ég ók af stað..En meðan þetta flaug allt í gegnum minn útkeyrða heila, sem sýndi nánast öll einkenni óþolsins, hringdi sá heittelskaði og sagði mér frá því, svolítið kjánalegur og flissandi að hann hafi nú eitthvað misskilið þetta með golfmótið. Og ég hugsaði strax: meira fíflið, nú hefur hann farið dagavillt. En svo gott var það ekki. Misskilningurinn lá í Leyni. Golfmótið var haldið á golfvellinum í Leirum í Keflavík þar sem allir hans vinnufélagar voru saman komnir og klárir í slaginn og biðu eftir mínum manni... Sem aldrei lét sjá sig.Hann gerði sér lítið fyrir, tók stefnuna í kolvitlausa átt og dreif sig upp á Akranes þar sem golfvöllurinn Leynir liggur, í öllu sínu veldi.         Mér var að sjálfsögðu skemmt og hugsaði fegin, hann er miklu verri en ég....það leynir sér ekki...

Heiða gerist pólitísk

Það var aldrei meiningin að nota þessa bloggsíðu  til annars en að skrifa skemmtilegar litlar sögur úr okkar daglega lífi en ekki að hýsa mínar pólitísku skoðanir, eins ó-pólitísk ég er. En nú er mér nóg boðið!

 Þannig er að unglingsstúlkan mín sótti um í unglingavinnunni á Ísafirði og bjuggumst við við að þar fengi hún vinnu eins og síðasta sumar. 

 Þegar móðir mín trítlaði á bæjarskrifstofuna með umsóknina hitti hún bæjarstjórann á förnum vegi og spurði hann hvort fengju ekki allir unglingar vinnu??  Jú að sjálfsögðu var svarið, og nefndi hún dóttur mína sérstaklega vegna þess, eins og þið vitið, búum við ekki lengur á Ísafirði. Jú jú, ég veit allt um hennar hagi, auðvitað fær hún vinnu.

 Í þau fimm ár sem við höfum verið búsettar í Reykjavík hefur stelpan farið með fyrstu vél vestur, í öllum fríum og dvalið þar hjá ömmu sinni og afa og nú síðustu ár hjá ömmu sinni og verið henni félagsskapur, stoð og stytta. Helst af öllu vill hún búa þarna og vera öllum stundum og talar um að fara vestur strax eftir grunnskóla og fara svo í menntaskólann á ísafirði um haustið. Ég skil hana vel vegna þess að ég veit hvað það er gott og gaman að vera unglingur á ísafirði og ég tel það forréttindi að fá að hafa alist þar upp. Og þetta vil ég alls ekki taka af henni og hef þess vegna með glöðu geði, leyft henni að fara vestur eins oft og kostur er og styð hana í því sem hún vill gera.

 Umsóknin var varla lent á skrifborði skóla og fjölskylduskrifstofu þegar hringt var til móður minnar og henni tilkynnt að” það væri ekki til siðs að ráða börn sem ekki hafa lögheimili í bæjarfélaginu”.

 Gott og vel, en við höfum nú þegar fordæmi fyrir því að svo er ekki, stelpan var að vinna í unglingavinnunni síðasta sumar og ekki vitum við til þess að það hafi skapað nein vandræði eða leiðindi. Og það sem meira er við vitum um eina ágæta stúlku sem hefur þegar fengið vinnu í unglingavinnunni og er ekki búsett á ísafirði, né foreldrar hennar. Er ég mjög ánægð fyrir hennar hönd og vona ég að þessi skrif mín skaði hana og hennar fjölskyldu á nokkurn hátt ekki neitt.

.

En það sem pirrar mig mest og ég er reiðust yfir er það að ég og maðurinn minn eigum bæði eignir í Ísafjarðarbæ, ég 50% hlut í blómabúðinni og hann íbúð í miðbænum og borgum þar af leiðandi skatta og gjöld til bæjarfélagsins sem dekka klárlega þau lágu laun sem einn unglingur fær í laun yfir sumartímann. Mér er skapi næst að loka búllunni og flytja hana til reykjavíkur og reka hana þar, verst þykir mér að helv.. íbúðin er svo pikkföst að ekki er nokkur leið að flytja hana!

 En burtséð frá þessu öllu saman er mér spurn, er það stefna bæjaryfirvalda að sjá til þess að unglingar, sem vilja sækja sitt bæjarfélag heim og stefna á nám þar í framtíðinni, fái ekki vinnu og þar afleiðandi missa tengsl og áhuga á að koma aftur heim?

Núna ertu hjá mér, Nína........

Ég held það sé fullkomlega eðlilegt að 20 ára gagnfræðingur, og dagdrykkjukona, sé góða 4 daga að jafna sig á tveggja sólahringa djammi með kapphlaupi og sjó.. snjó.. sandmokstri, söng og dansi. Hlátri, tjútti og tralli.

 Já, kona sem drekkur aðeins milli 17 og 19  tvisvar til þrisvar í mánuði og eina hreyfingin eru göngutúrar um hlíðarnar, bleyjuskipti og smá tjútt við húsverkin, með uppsett hárið og varalit. Er farin að slefa í stofusófann yfir sjónvarpinu upp úr kl 9 á kvöldin, þarf að jafna sig!

  En helgin var í einu orði sagt og á góðri íslensku GEGTSKETTLEG !!( Fyrir utan að fá seint í kladdann hjá henni Þóru á hún örugglega eftir að strika undir með rauðu núna.. :/ )

En það var ástæða fyrir því að ég kom seint til þóru á laugardaginn. Ég breytti kannski ekkert svo út af vananum. Við hittumst náttúrulega kl 19 á föstudaginn, ég og rest af tvítugum gagnfræðingum, á torginu okkar fína. Við mikinn fögnuð og fagnaðarlæti. H-in 3 sameinuð á ný, og allir gömlu góðu vinirnir að hittast eftir laaangan tíma. Ef þá er ekki tilefni til að skála, þá veit ég ekki hvað! Þá var stigið upp í langferðabíl og stefnan tekin á kirkjugarðinn og blóm lögð að leiði Álfhildar skólasystur okkar. Þaðan haldið, skiptu liði í öllum regnbogans litum, syngjandi, á vit ævintýranna í Holt í Önundarfirði. Öllum að óvörum var ræst í sandkastala, sjókastala, snjókastala keppni ,og var öllu til kastað. Í mínu liði að minnsta kosti og keppninni tekið mjög alvarlega og hátíðlega. Og öllum kröftum og brögðum beitt. Að lokinni keppni var skálað i OPAL að hætti Hönnu von opalcnapch. Og rúllað í bæinn. Í Tjöruhúsinu beið okkar svo fiskisúpa frá himnaríki, a´la Maggi Hauks og plokkari í ofanálag. Þessum guðaveigum var svo skolað niður með hvítvíni og hlátrasköllum. Varla hægt að gera betur, en viti menn... Bjarni okkar Brynjólfs nebndarmaður og ræðumeistari með meiru, hélt þar hina frægu, ÓGLEYMANLEGU ræðu, sem lengi verður höfð í mynnum. Var hann nú frægur fyrir!

  

Í týpísku Ísafjarðarlogni röltum við með spegilsléttum pollinum í hið íðilfagra og huggulega Edinborgarhús og ég verð að segja að mér fannst ég hreinlega vera komin til útlanda, ég var komin til Edinborgar! Í Edinborg var dansað eins og það kæmi aldrei nýr dagur og á köflum var ég orðin hrædd um að það kæmi ekki nýr dagur, ég væri að upplifa sama daginn aftur og aftur. Sama lagið aftur og aftur. Núna ertu hjá mér, Nína...

   

En allt tekur jú enda, líka þetta frábæra kvöld. Ég vissi ekki fyrr en annað brjóstið  á mér fór að hringja og mamma var á línunni og sagði mér að koma heim. Hljómar kannski furðulega að mamman sé að reka 36 ára gamla konuna heim en svona er þetta nú bara. Og hljómar kannski enn furðulegar að brjóstið fór að hringja, en þar er best að geyma símann svo hringingin fari ekki framhjá mér. Litli einkasonurinn var eitthvað farinn að sakna mömmu sinnar, það var kominn tími á jæja. Majonesan orðin gul, Bára komin í bleyti og tími til kominn að fara heim. Með það rauk ég heim og leysti mömmu gömlu af hólmi og lagðist til svefns.

 Og hlakkaði til morgundagsins.....     Framhald síðar......

Ég er dagdrykkjukona

Þegar maður er kominn á þann stað í lífinu að allt snýst um kúkableyjur mjaltar tíma og hvað á að vera í matinn, þá gleymir maður stundum að það er til líf fyrir utan þetta allt saman. Dag eftir dag, viku eftir viku, mánuð eftir mánuð, alltaf sama rútínan. Vakna, fara í vinnu með litla guttann í farteskinu, heim í þrif tiltekt og þvottastúss. Baða, skeina, snýta, gefa og svæfa. Allt mjög skemmtilegt, dásamlegt og gefandi og vildi fyrir alla muni ekki vilja skipta um hlutverk við nokkurn mann

 En svo kemur að því að maður tekur upp á því að breyta aðeins út af vananum og fer að hitta fólk, utan heimilisins, barnlaus. Og þá rennur upp fyrir manni ljós..

 .

Það er pínu nauðsynlegt að sleppa takinu, loka hurðinni á eftir sér  og fara út á meðal vina.Að kvöldi til eða um hábjartan dag, skiptir ekki máli.  Þetta hef ég gert í nokkur skipti nú á vormánuðum og finnst það alveg ógeðslega skemmtilegt! Alls kyns hittingar svo sem afmæli, framkvæmdakonu hittingur, skáldaskála hittingur  eða bara venjulegur vinkonu hittingur.

  

Ekki alls fyrir löngu hitti ég tvær af mínum betri vinkonum um hábjartan dag á veitingastað út í bæ og stefnan tekin á hvítvínsglas og huggulegheit með smá dass af kjaftasögum og öp-deiti á karla málum vinkvennanna. Svo mikið hafði á daga þeirra (eða nætur) þeirra drifið að ekki dugði minna en tvö hvítvínsglös með frásögnunum. Enda “nóttin” ung, rétt að bresta á með kvöldmat. Þarna sátum við og veltumst um af hlátri  og flissuðum eins og unglingsstúlkur þar til Drápuhlíðardrottningunni þótti tímabært að hysja sig heim á leið og taka þátt í heimilislífinu. Og endaði þessi frábæra samverustund með flissi og göngutúr í hlíðarnar, rétt mátulega í kvöldmatar stúss og mjaltir hjá drottningunni. Hæst ánægð og glöð í bragði hellti hún sér dillandi í kvöldverkin á meðan hvítvínið hvarf hægt  og rólega úr kroppnum og vinkonurnar hurfu út í nóttina.

   Í gær var “uppskeruhátíð” í skáldaskálanum. Hittumst við eins og vanalega kl 18. En í þetta skiptið fámennt en góðmennt og skáluðum við í rauðvíni og snöruðum niður nokkrum ost sneiðum í tilefni dagsins og gleymdum okkur yfir guðaveigum og skemmtisögum. Fyrr en varði var klukkan farin að ganga 12 og enginn á heimilinu búinn að hringja. Greinilega allt með kyrrum kjörum á þeim bænum og ekki þörf á mínu handbragði við skeiningar og  snýtingar það kvöldið. Kyrr kjör eru góð kjör segi ég nú bara! Þegar heim var komið var allt í rólegheitum, einkasonurinn búinn að borða og drekka, kominn í náttfötin, og búinn að sofa í nokkra tíma. Allt var í lagi. Bleyjan sneri rétt, hann fékk hollan og góðan mat, var í mátulegum náttfötum og sneri meira að segja rétt í rúminu. Allt gekk þetta upp þó ég kæmi hvergi nærri...  Ég er kannski ekki alveg ómissandi.... hmmm..   

Úr því svo er.. get ég alveg haldið áfram að vera svona “dagdrykkju kona” Það nægir mér alveg og er bara ansi skemmtilegt og hentugt...

 Nú þegar búið er að mála garðbekkinn og borðið, búið að planta myntulaufinu í kryddjurta beðið, sumarið rétt handan við hornið og ekkert eftir nema að setja hitarann upp er mér ekkert að vanbúnaði. Ég ætla að stofna samtök áhugafólks um áfengi og boða í hitting á svölunum eins oft og ég vil.... Allir velkomnir 

Ég hef það á bak við eyrað..

Litlir fingur seilast eftir borðbrúninni og teygja sig eftir sheriosinu. Hann læsir vísifingri og þumalfingri utan um “stóran” hringinn, leggur hann að vörunum og fær sér bita, krriss.Með bros á vör smjattar hann á góðgætinu. Og stingur svo restinni af hringnum upp í sig. Svona hvarf þetta eitt af öðru af borðplötunni ofann í litla mallann..

Eitthvað annað en þetta barnamauk og lífrænar kartöflur sem endalaust er verið að næra mann á!!

Namm namm! 

 

 

Þetta þykir honum gott. Dauðfeginn að fá að smakka eitthvað nýtt, nú fær hann sér brauð með kæfu, kjúkling og ýmislegt annað sem fullorðnir fá sér að borða. En best og mest spennandi þykir honum sheriosið.

  

Ég var síst að skilja af hverju það var sherios hér um öll gólf, hvar sem ég steig var sherios . Inní eldhúsi, stofu, herbergi og meira að segja inná baði. Og hann sem fær bara að borða það inn í eldhúsi við eldhúsborðið.

 En svo rann það upp fyrir mér. Þegar ég tók hann upp úr stólnum sínum sá ég að hann var með hring í sitt hvorum lófanum, inn í erminni, ofan í buxnastrengnum og uppábrotinu á buxunum. Vel falið til mögru áranna. Allir felustaðirnir og öll trikkin í bókinni notuð.

 Svo þegar hann var lagstur á brjóstið til að fá sér ljúffengan desert fann ég einn, vel falinn, blautann og klístraðan, á bak við eyrað............................

 

Ég mótmæli

ÉG mótmæli:

háu bíóverði

háu bensínverði

kulda

plássleysi

flugum og köngulóm

verðbólgu

hálsbólgu

hraðakstri

regnhlífum

löngum vetri

tímaleysi

háu verði á hvítvíni

staðsetningu Hlemms

spónaplötum í miðbænum

dýru flugfargjaldi

eiturlyfjum

gasi.

ÉG mótmæli mótmælum

ÉG mótmæli tískunni.

En mótmæli eru í tísku

og ég fylgi tískunni.

Unglingar stöðvuðu umferð

Úr vor verk í vorverkin :)

Já nú er mál að linni! Vorið er búið og sumarið komið  og þá gengur ekki að sitja bara og horfa í kringum sig og hugsa um að fara að gera eitthvað.

 Nei hugsa meira og framkvæma enn meira. Nú þarf að koma sér upp úr þessari moldarholu sem maður hefur setið í í allan  vetur og planta einhverju litríku og fjörugu.Mála eldhúsvegginn, hengja upp myndir, setja niður vorlauka og sumarblóm, pússa garðbekkinn.... Breyta þessu hreysi í höll...!  Drápuhlíðardrottningin

Hug-mynd

Fyrst mér tókst að setja mynd með síðustu færslu þá datt mér í hug að reyna aftur að setja myndbandið góða inn á síðuna.......

Huga-flug

Ótrúlegt hvað tíminn líður hratt. Kannist þið við þetta?

Mér er sagt að þetta sé aldurinn, en ég er ekki viss því mér finnst ég nú ekkert sérstaklega öldruð.

 Time flyes when you´r having fun, ég sætti mig frekar við þetta hugtak. Á góðri íslensku!

En svo hratt flýgur tíminn að litli einkasonurinn er orðinn rúmlega 7 mánaða segi ég og skrifa, 7 mánaða gott fólk! Ég er ekki fyrr komin heim af fæðingardeildinni þegar hann er kominn með 5 tennur og er farinn að æða hér um öll gólf í göngugrindinni. Við köllum það að dreifa Huganum á þessu heimili. Svo er hann farinn að gera sig líklegan til að skríða af stað, út í óvissuna. Í dag sat hann hinn rólegasti á mottunni sinni, fitjaði upp á trýnið svo skein í litlu tennurnar, og lagði svo af stað í langferð. Ég ákvað að láta Hugann reika aðeins og sjá hvar hann myndi enda. Eftir mikið bras og basl náði hann að koma sér fram fyrir sig og lagðist á magann og reyndi eins og hann gat að komast áfram. Eitthvað gekk það nú illa og ekkert gerðist nema hann færðist aðeins til hliðar og svo aftur á bak. Og þannig festist hann, í bakkgír. Doldið pirraður hélt hann áfram að bakka með nokkrum tilraunum til skipta um stefnu og smátt og smátt var hann búinn að reika í heilan hring á holinu. Duglegi kallinn. Þess er ekki langt að bíða þar til hann verður staðinn upp og farinn að hlaupa um allt, og þá er ég ansi hrædd um að ég eigi fullt í fangi, áður en allt í óefni fer, að fanga Hugann!!